Dag 5 - Grotten, stranden en flamingo's

Vandaag hebben we een drukke dag op de planning, want we gaan op pad met Irie Tours! Rond 08.30 worden we al opgehaald bij een ander hotel in onze straat, dus we moeten op tijd aan het ontbijt zitten. Wanneer we om 08.20 op de ophaalplaats aankomen, staat inderdaad onze tourbus al klaar!

We worden welkom geheten door onze vriendelijke chauffeur Bob, die ons vandaag ook van de nodige achtergrondinformatie over Curacao zal voorzien, maar eerst moeten we nog langs een aantal andere stops om de rest van de groep op te halen. Al snel gaan we dus op pad in onze bus zonder airco, en zonder ramen! De wind waait lekker door onze haren terwijl het oude, krakkemikkige vehikel er flink de vaart in heeft!

Wanneer we iedereen hebben opgehaald, begint Bob uitgebreid te vertellen over de interessante geschiedenis van Curacao. Zo is het eiland in handen geweest van verschillende landen voordat Nederland het uiteindelijk terug veroverde in de jaren 1600. Curacao kent ook een belangrijk slavernijverleden. In een tijdspanne van zo'n 200 jaar zijn er in totaal 600.000 slaven verhandeld. Ze werden geruild voor zout, wat hier in overvloed aanwezig was, en werden dan ook ter werk gesteld op de zoutplantages.

Nadat de slavernij uiteindelijk afgeschaft werd, gingen alle rijke lieden weg van Curacao en bleef er van de bevolking en de welvaart weinig over. Toen Shell enkele tientallen jaren geleden besloot om bij dit eiland naar olie te boren, hadden ze 30.000 personeelsleden nodig, maar het eiland kende nog maar 1500 inwoners. De regering besloot om het eiland open te gooien voor de hele wereld, om mensen aan te trekken die voor Shell konden werken. Dat is ook de reden dat dit eiland zo multicultureel is. Er wonen meer dan 60 nationaliteiten die tientallen religies aanhangen, maar meer dan de helft van de bewoners is Rooms-Katholiek. Kinderen worden hier op school al viertalig opgevoed: Nederlands, Papiamentu, Spaans en Engels.

Toen Shell overigens moest gaan betalen voor het oplossen van alle verontreiniging die ze hadden aangericht, hebben ze de olieraffinaderijen verkocht aan een bedrijf uit Venezuela voor het symbolische bedrag van 1 gulden. Zo kwamen ze mooi onder een rekening van 300 miljoen dollar uit. Dat bedrijf uit Venezuela doet inmiddels ook al jaren niets meer met de oliewinning hier, dus die fabrieken liggen nu helemaal stil.

Na een stukje rijden, komen we aan bij onze eerste bestemming: de grotten van Hato, gelegen tegenover het vliegveld van Curacao. Hier stoppen we voor een tour door de grotten.

Een speciale grottengids neemt het even van Bob over en met een hoop humor vertelt hij hoe Curacao ontstaan is vanuit een onderzeese vulkaanuitbarsting. Het eiland bestaat uit vier verschillende hoogtes/plateaus en heeft nog heel lang onder zee gelegen. Pas toen de platen begonnen te schuiven, kwam het eiland los van de zeebodem en toen door de IJstijd het waterpeil zakte, kwam het uiteindelijk boven water te liggen. Het eiland bestaat dus eigenlijk uit een groot stuk voormalig koraal en dat zie je in de vormen van de grotten terug.

In de grotten zelf vind je lijmsteenformaties. Slechts op enkele plekken mogen we foto's maken, maar wat je daarop ziet, geeft wel weer hoe mooi deze grotten zijn. Door de fotosynthese van de algen onder de lijmsteen, wordt de steen op de gebieden waar zonlicht op schijnt helemaal groen.

Dat zonlicht komt in de grot omdat er in de bovenkant een gat zit. Dat gat is ook nodig om ervoor te zorgen dat de vleermuisjes die in deze grotten leven 's nachts naar buiten kunnen. De vleermuizen doen namelijk bij cactussen wat bijen bij bloemen doen, en zonder het werk van de vleermuizen kunnen de cactussen zich niet voortplanten. De vleermuizen zijn dus heel nuttig voor dit eiland!

Hieronder een impressie van hoe de grotten er vanbinnen uitzien:

Eenmaal buiten, op weg naar de bus, komen we nog een wezen tegen dat zomaar bij Jaanchie op de kaart zou kunnen staan. Vandaag mag hij echter nog even lekker vrij rondlopen.

Op naar de volgende halte: Playa Grandi, om te zwemmen met schildpadden! Dit is hetzelfde strand als waar we eerder met schildpadden hadden gezwommen, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken! Onderweg komen we nog langs een echt slavenhuis. Dit huis is gebouwd door de slaven die erin woonden en wordt tegenwoordig door UNESCO als erfgoed beschermd.

Goed, door naar de Playa Grandi! We hebben geluk, want de vissers zijn net terug om de schildpadden te voeren, dus we kunnen weer wat mooie kiekjes maken, maar dit is toch wel de mooiste!

Na een kleine drie kwartier worden we weer terug in de bus verwacht en rijden we verder naar de volgende halte: Playa Porto Marie. Een aantal stranden op Curacao zijn in handen van privé-eigenaren en dit is daar eentje van. Dit strand staat bekend om de twee tamme varkens die er los rondlopen. Het is een wat groter strand dan Playa Grandi en je vindt hier niet zo snel schildpadden, maar je kunt hier wel prachtige vissen vinden en er zit een goed restaurant. Dat komt goed uit, want onze maagjes beginnen al een beetje te knorren, net als de varkens!

Zoek de varkens:

Na een snelle lunch is het tijd om onze strandbedjes op te zoeken en dan eens lekker het water in te gaan!

Zoals je ziet, hebben we ons prima vermaakt. De bodem is hier bezaaid met een soort koraal en dat trekt de mooiste vissen aan. In totaal hadden we ongeveer twee uur de tijd, en die tijd vloog werkelijk om.

Op de weg terug naar de bus kom ik nog een opzetje voor een nieuwe buitenkeuken tegen:

Je moet altijd blijven dromen, nietwaar?

Inmiddels is het al 15.00 geweest en wordt het rustig aan tijd om weer terug te keren, maar niet voordat we eerst nog langs de flamingo's gaan! Er zijn op dit eiland diverse meren die verbonden zijn met de zee, en op ondiepe plekken is het voor de flamingo's heel makkelijk om garnalen te vangen. Dat is ook de reden dat ze hiernaartoe komen. Ze komen hier puur om te eten en te slapen, maar ze paren hier bijvoorbeeld niet.

Onderweg komen we ook nog een paar leuke andere dingen tegen, zoals de grootste en de kleinste kerk van het eiland:

En niet te vergeten het bord van Williwood! Het verhaal hierachter is dat op dit deel van het eiland, Sint Willibrordus, een groot deel van een film is opgenomen en sindsdien hebben ze de plaats als een soort pr-stunt omgedoopt in Williwood. De varkens van Playa Porto Marie heten dan ook heel toepasselijk Willy en Woody.

Goed, genoeg achtergrondgeneuzel. Op naar die vogels!

Een interessant standbeeld dat we hier ook tegenkomen, is het beeld hieronder. Hiervan zijn er twee op het eiland te vinden en ze staan voor de bevrijding van de slavernij. Deze hier staat op het punt waar de slaven de eerste strijd hebben gewonnen. Heel toepasselijk zie je een hand die een ketting vasthoudt die eindelijk losgebroken is.

In omgekeerde volgorde wordt nu iedereen weer terug naar zijn hotel gebracht. Uiteindelijk zijn wij dus de enige twee die nog in de bus over zijn. Bob is zo vriendelijk om langzaam over de hoge brug te rijden, zodat we nog even een mooie foto van de stad kunnen maken. Willemstad is trouwens de enige stad van het eiland, alle andere plaatsjes zijn buurten. Ook zijn hier officieel helemaal geen bergen te vinden, want iets mag pas een berg heten vanaf 525 meter hoogte en de hoogste heuvel hier is 375 meter, maar toch noemt men iedere heuvel hier een berg. Zie hieronder hoe mooi kleurrijk de huizen van Willemstad zijn.

Eenmaal terug in het hotel, brengen we de namiddag lekker door aan het zwembad voordat we 's avonds een hapje gaan eten bij Komé, een restaurant op nog geen 10 minuten lopen, waar ze een gevarieerde wereldkaart hebben.

Omdat we toch wel een klein beetje moe zijn geworden van de mooie dag, zijn we op tijd terug in ons hotel om het verslag te tikken en daarna lekker te gaan slapen. Tot morgen, allemaal!