Dag 3 - Westpunt

Vandaag was een mooie combinatie van avontuur en ontspanning! Na een al iets minder brakke nacht dan die ervoor, worden we 's morgens wakker met het lezen van alle leuke reacties op onze vorige blog. Wat is dit heerlijk wakker worden! Als we eenmaal alles hebben gelezen en de tips ter harte hebben genomen, kleden we ons aan en lopen we naar de overkant voor een heerlijk ontbijtje. Voor mij zijn dat vandaag de pasteitjes en voor Tamara de pancakes.

Vervolgens stappen we in onze Kia di Curacao om naar het meest westelijke puntje van het eiland te rijden. Volgens Google Maps is dat ongeveer 50 minuutjes rijden, dus we hebben een lekker ritje voor de boeg. Wanneer we Willemstad verlaten, merken we al snel dat een groot deel van Curacao best wel verarmd is. De natuur is op sommige punten schitterend, maar de huizen waar we langs rijden, zijn oud en vervallen. Bushaltes kom je onderweg regelmatig tegen, maar meestal zonder hokje of zelfs maar een bankje, en een bord met vertrektijden staat er al helemaal niet. Als je hier afhankelijk bent van het OV dan moet je maar gewoon gaan staan en hopen dat de bus een keer komt.

Het eerste doel van deze ochtend is Watamula Hole, een gat in de grond waardoor het zeewater omhoog en omlaag wordt gezogen. Google Maps weet het punt te vinden, maar houdt geen rekening met de forse neerslag die er vorige week op Curacao is geweest en die ervoor zorgt dat de weg ernaartoe onbegaanbaar is voor alles wat geen jeep mag heten. Daarom verandert onze ontspannen rit al snel in een spannende. Op het moment dat de verharde weg ophoudt, komen we op onverharde wegen die zulke diepe kuilen vol met water hebben dat we al snel lichte zweetdruppeltjes langs onze nekken omlaag voelen gaan. Dapper als we zijn, zetten we echter door, en onze Kia laat zich ook niet kennen! Zelfs wanneer we een kuil met water tegenkomen die zo diep is dat de wielen de bodem niet meer raken, gaat hij de strijd dapper aan. "Schat, ik vind dit doodeng", hoor ik nog naast me. Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik de max van mijn adrenalineniveau toch ook wel begin te bereiken. Klik vooral even op de foto hieronder om te zien hoe die plassen er ongeveer uitzagen.

We besluiten de auto gewoon ergens langs de zijkant te zetten en de laatste 300 meter per voet af te leggen. Dat moet toch te doen zijn? Nou, niet dus! Wanneer we op een punt komen dat de hele weg voor ons één grote plas is waar we niet omheen kunnen, zijn we het er al snel over eens dat Watamula Hole eigenlijk toch helemaal niet zo bijzonder is. We kijken elkaar aan, knikken een keer en draaien weer om. Dit is veel leuker voor mensen met een jeep.

Eenmaal terug bij de auto, keren we en gaan we langs dezelfde spannende route terug. Er is namelijk geen andere weg, anders hadden we die wel genomen. Al snel merken we dat we gevolgd worden door iemand met een auto die wél geschikt is voor dit soort terrein. Gelukkig, want als we nu vast komen te zitten in zo'n diepe plas, kan iemand ons er tenminste uit trekken. Gelukkig is dat niet nodig en weten we de "drijfplas" zelfs nog met iets minder moeite terug over te komen. Van tevoren kiezen waar je hem pakt, gas geven en gaan! Het blijkt een succesvolle tactiek.

Aangezien we het voor nu wel even spannend genoeg vonden, lijkt het ons een beter idee om een mooi strandje op te zoeken. Zo komen we al snel uit bij Playa Grandi, ondanks de naam een wat kleiner strand waar je naar verluidt weleens zeeschildpadden kunt tegenkomen. Dat zou mooi zijn!

We zetten onze snorkelmaskers op (dank je wel voor de tip, Anita!) en gaan op schildpaddenjacht! Wat is het water hier prachtig helder en aangenaam qua temperatuur. Je vindt hier de mooiste kleurrijke vissen en het duurt niet lang of Tamara wijst naar een donkere schaduw in de verte. Zou het echt? Ja, hoor! We hebben een schildpad gevonden!

Het is haast niet uit te leggen hoe mooi het is om zo'n dier zo dicht langs je heen te zien zwemmen, in alle rust. Hij zwemt even naar boven om adem te halen en duikt vervolgens weer richting de bodem. Je zou hem zo kunnen aanraken, al doen we dat natuurlijk niet. 

Wanneer we zelf even naar boven gaan, worden we brutaal aangegaapt door een stel pelikanen op een bootje dat iets van de kust af in het water drijft. Sorry dat we jullie storen!

Had ik trouwens al gezegd dat ik blij ben met onze GoPro? Wat een prachtfoto's maakt dat ding onder water! Als we terugzwemmen richting het strand, komen we zelfs in een gedeelte waar meerdere schildpadden heel dichtbij zwemmen. Snel leggen we dit met de GoPro op video vast. Ik kan de video hier niet invoegen, maar als je boven in het menu op "video's" klikt, kun je hem vinden. Daar vind je trouwens ook nog twee filmpjes van gisteren. Eentje van ons zwembad en eentje met een cursus kokosnoten plukken.

Inmiddels is het al 13.00 geweest en onze maagjes beginnen wat te rommelen. Zoals gisteren verteld, ligt hier in de buurt restaurant Jaanchie. Je weet wel, waar je leguaan kunt eten. Aangezien we de dag toch al avontuurlijk begonnen waren, kan dat er ook nog wel bij. Snel invoeren dus op de navigatie, en gaan met die banaan! Eh, leguaan!

Jaanchie zit in een oud pandje langs de weg, en is een begrip op zich. Zodra je binnenkomt, hoor je het gekwetter van kleine vogeltjes die hier gevoerd worden. Het interieur zelf stelt weinig voor, maar de geur van heerlijk eten komt je al tegemoet. Je moet hier alleen geen haast hebben. Als we in Nederland zo lang hadden gezeten voordat we een drankje of menukaart kregen, waren we al weer opgestaan, maar hier zijn we er al een beetje op ingesteld dat we geduld moeten hebben, en dat is maar goed ook. Als ik na een kwartier wil vragen waar de menukaart blijft, is de vriendelijke ober me net een stapje voor.

"Is het uw eerste keer hier?". "Jawel, meneer." "Goed, dan zal ik u iets uitleggen. Wij hebben hier geen normale menukaart, maar we hebben een wandelende en pratende menukaart, en dat is meneer Jaanchie. Die komt zo naar u toe om u te vertellen wat we allemaal hebben." En zo geschiedde. Niet veel later kwam de oude meneer Jaanchie bij ons aan tafel zitten en hij vertelde ons waar wij allemaal uit konden kiezen. Naast leguaan serveerden ze ook nog geit, en je mocht combineren. Welja, doe allebei maar. Als we dan toch bezig zijn... En doe er maar een lekkere cocktail bij. Tamara houdt het iets minder avontuurlijk: gewoon gamba's met friet. Het was vanmorgen al spannend genoeg.

Nu zijn jullie natuurlijk benieuwd hoe het smaakte. Ik moet zeggen: lang niet verkeerd. Leguaan smaakt heel erg naar kip, alleen heel iets stugger van structuur en met veel meer kleine botjes, dus het eet wat minder makkelijk. De geit smaakt nog het meest naar een Indonesisch rundvleesgerecht. Beiden zijn dus schoon opgegaan.

Omdat we toch lang genoeg de tijd hadden onder het wachten, konden we mooi even kijken wat hier nog meer in de buurt te vinden was en zo kwamen we uit bij Kleine Knip, een mooi, rustig, klein zandstrandje. Volgens Google zijn er geen voorzieningen (geen kraampje met drinken, geen toiletten), maar is het er heerlijk ontspannen. Dat wordt dus de volgende halte, en zodra we meneer Jaanchie hebben bedankt voor het lekkere eten, gaan we onderweg. 

Slechts enkele minuten later komen we al aan op de plek van bestemming. We leggen onze handdoeken op twee ligbedjes (waarvoor we gezien het tijdstip niet eens meer hoeven te betalen) en laten de rust even op ons inwerken. Wat een klein paradijsje is dit! We snorkelen nog wat, gaan weer lekker op de bedjes liggen en slaan de kleine krabbetjes gade die hier holletjes graven in het zand en proberen onder te duiken voor de golven die hun holletjes weer overspoelen. Dit is pas echt ontspannen.

Wanneer de zon begint te zakken en het wat frisser wordt, besluiten we terugwaarts te keren. Het is nog ongeveer een halfuurtje rijden naar het hotel en ook nu gaan we weer door allerlei binnendoorweggetjes in de natuur. Als je hier rijdt, merk je echt dat Curacao een eiland is. Weelderig groen en overal smalle wegen vol kuilen en gaten.

Rond een uur of 19.00 zijn we terug. We douchen even lekker het zoute water van ons af en besluiten de avondmaaltijd tegenover onze hotelkamer te nuttigen, bij restaurant Ginger. Voor ons beiden staat er een heerlijke kokoscurry met garnaal op het menu, en na een paar heerlijke mojito's, dacquiri's en frozen piña colada's is het tijd om terug te gaan, ons verslag te maken en lekker ons bedje op te zoeken. Tot morgen!