Dag 2 - Punda en Otrobanda

Airco aan, even slapen, airco uit, even slapen, airco toch maar weer aan, nog even slapen... Zo ziet ongeveer onze eerste nacht op Curacao eruit. We hebben dan ook een airco waarbij standje "laag" net zo hard blaast als standje "hoog", dus het is of goed warm op de kamer, of na een tijdje weer net te koud. Zo liggen we dan ook de helft van de nacht boven de dekens en de helft van de nacht eronder, maar dankzij de vele uurtjes die we gepakt hebben, worden we toch redelijk uitgerust wakker. Om 06:30 onze tijd belt onze gastvrouw van de Keukenhof nog even om het huwelijk na te bespreken. Aangezien we om dit voor mijn doen onmenselijke uur toch al wakker zijn, besluiten we haar maar even te woord te staan. "Hoe laat is het eigenlijk bij jullie?", vraagt ze nog. "Wat? Half zeven? Dat is echt wel heel vroeg!" We verzekeren haar dat dat in dit geval geen probleem is en bedanken haar nogmaals voor de ontzettend goede zorgen van afgelopen vrijdag.

Nu we toch wakker zijn, lezen we eerst even alle reacties op ons eerste verslag, en wat is het leuk om al jullie berichtjes te lezen! Dat moedigt aan om door te gaan ;-) Rond kwart over zeven kleden we ons aan en gaan we even in alle ochtendrust een kijkje nemen bij "ons" zwembad, waar we al snel worden begroet door een klein hagedisje. O ja, gisteren vergeten te vermelden: je kunt op de foto's klikken voor een groter exemplaar!

Direct tegenover onze hotelkamer ligt restaurant Ginger, een gezellig restaurantje met buitenterras waar 's avonds Antilliaans-Aziatisch eten wordt geserveerd en 's morgens het ontbijt genuttigd kan worden door hotelgasten. Een prima deal, en een prima ontbijt! We mogen a la carte bestellen en alles gaat echt op zijn Antilliaans. "Als u een eitje extra bij de omelet wilt, kunt u dat gewoon vragen. Zolang het niet een hele tweede omelet is, hoeft u er niet voor bij te betalen. We doen niet zo moeilijk." Nodig was het echter niet, want de boerenomelet vulde prima en samen met het fruit, jus d'orange, gemberthee en vruchtwater hadden we een goed ontbijt te pakken.

Zoals je je misschien nog herinnert, hadden we voor vandaag 1 belangrijk doel, en ik wilde het eigenlijk niet verklappen, maar het feit dat je dit verslag nu leest, getuigt ervan dat we dat doel gehaald hebben. We moesten op zoek naar een nieuwe oplader voor de laptop! Ik had beloofd om nog even een foto te delen van het voertuig waarin we dat voor elkaar moesten zien te krijgen, dus bij deze:

Ja, dat is hem dus. Onze Kia di Curacao. Je ziet het niet meteen, maar bij het inchecken kregen we nog even netjes een formulier met een overzicht van de reeds bekende schades. Dit waren er slechts 6, dus voor Antilliaanse begrippen valt het nog wel mee.

Op onze hotelkamer hadden we al gezocht naar computerwinkels op Curacao en daar kwam PC Connection als beste uit de bus. Drie keer raden dus waar de tocht naartoe gaat... En jawel hoor, het is meteen raak! Wat een ontzettend lieve vrouw helpt ons daar. Ze ziet er zeer Nederlands uit, maar heeft een zwaar Antilliaans accent, om te gillen! "Wat voor laptop is het? Een MSI voor gaming? O, dat zijn altijd van die grote blokken." Ze weet precies wat we moeten hebben en komt al snel met een oplader aanzetten die wonder boven wonder precies past. Hij laadt iets trager op dan de 220 volt die we in Nederland gewend zijn, maar we zijn al zo blij als een kind in een snoepwinkel dat we iets hebben gevonden dat werkt. Als ze hoort dat we hier maar twee weken zijn, stelt ze zelfs voor dat we die oplader maar even van haar lenen, want in Nederland zullen we toch wel een sterkere versie willen kopen. We besluiten echter om de oplader gewoon aan te schaffen, want we willen ook graag nog 4 weken Amerika kunnen vastleggen. Samen met een snellere kabel voor data-overdracht vanaf de telefoon en GoPro komt het totaal maar liefst op 53 Antilliaanse guldens, zo'n 25 euro. "Dat is dan 53 gulden. A joh, doe maar 50." Wat een service!

Nu we toch op pad zijn, rijden we richting Punda, een wijk van Willemstad waar we op zoek gaan naar een supermarktje om wat basisdingen in te slaan. Eenmaal uitgestapt, blijkt er echter een hoop te verkennen en de volgende uren brengen we door met bezoekjes aan diverse winkeltjes en markten. Thuis hadden we al de tip gekregen om vooral te genieten van de kraampjes met eten en drinken en al snel vinden we een kraampje waar ze heerlijke ananas- en mangosapjes verkopen. Die moeten we natuurlijk even proeven!

We lopen door langs het "Waaigat", zoals dit water hier zo mooi heet. Om het meer heen vind je diverse winkeltjes, en na een stukje lopen komen we uit bij de beroemde pontjesbrug die de wijken Punda en Otrobanda met elkaar verbindt, zo heb ik van Bassie en Adriaan geleerd. We hebben mazzel, want hij ligt net open om een boot door te laten, dus we kunnen getuige zijn van hoe dit vernuftige mechanisme werkt.

Aan de andere kant van de brug kun je linksaf en dan kom je bij een oud fort waarbinnen nu een soort Bataviastad is gemaakt met allerlei outlets, restaurantjes en wat borden met informatie over het slavernijverleden van het eiland. Hier leggen ook de cruiseschepen doorgaans aan, dus niet verwonderlijk dat alle dure winkels van het eiland hier te vinden zijn.

En dan nu tijd voor een spelletje "zoek de newlyweds":

Inmiddels is het alweer hoog tijd om te lunchen, en die lunch ging zomaar gepaard met verse ananassap met een niet nader te noemen substantie erin. Piña nogwat noemen ze dat hier.

Tijdens het lunchen zijn we ook nog getuige van hoe de plaatselijke markt hier bevoorraad wordt met kokosnoten. Die kun je hier namelijk gewoon vers uit de boom plukken!

We besluiten dat het na dit schouwspel wel tijd is voor de broodnodige rust. Met volle buikjes en meer dan 10.000 stappen op de teller gaan we terug naar het hotel om de rest van de middag lekker aan het zwembad te hangen en een beetje bij te bruinen, wat overigens aardig lukt.

Tevens hebben we nu mooi de tijd om rustig wat excursies te boeken voor de komende dagen en uit te zoeken wat er verder allemaal op het eiland te beleven is. Voor morgen staat Westpunt op de planning. Zoals de naam al doet vermoeden, is dat het meest westelijke deel van Curacao. Westpunt staat bekend om zijn vele mooie stranden en je kunt er eten bij Jaanchie, waar onder andere leguaan op de kaart staat. Het schijnt naar kip te smaken, dus ik ben nog in overweging of ik het een kans wil geven...

Voor vanavond besluiten we het iets minder avontuurlijk aan te pakken, maar zeker niet minder lekker! De beste spareribs van het eiland vind je namelijk bij de Rib Express, althans, zo is ons verteld. Nu ben ik niet vies van een ribbetje, dus dat moeten we natuurlijk met onze eigen smaakpapillen testen. Aangezien we nog niet zo heel veel honger hebben, gaan we voor een bord om te delen met daarop een kipspies, een ossenhaasspies en van alle 3 de soorten spareribs een klein stukje. Zelfs dit krijgen we samen net niet helemaal op, maar lekker is het zeker!

Dit is zeker voor herhaling vatbaar, maar anderzijds zijn er ook nog zoveel andere dingen te ontdekken. Zoals het Westpunt dus. Morgen. Bij Jaanchie.