Dag 25 - Lake Havasu

Zoals jullie gisteren hebben kunnen lezen, zijn we vandaag bij Lake Havasu, een groot meer in de staat Arizona. We hebben met onze nieuwe kussens heerlijk geslapen en wanneer we goed en wel wakker zijn en hebben ontbeten, gaan we eens rustig de campings voor de komende dagen uitzoeken. Morgen en overmorgen hebben we al geboekt voor de Grand Canyon, maar voor de dagen erna moeten we de campings nog regelen. We besluiten niet elke keer campings in de parken zelf te nemen, maar ook te kijken naar mogelijkheden op de route tussen twee punten in. Dat geeft iets meer opties, plus je bent niet elke keer zo laat pas op je bestemming. In anderhalf uur tijd weten we drie nieuwe overnachtingen te regelen.

Rond half tien lopen we nog even richting de receptie om ons te melden en even netjes te betalen voor de afgelopen nacht. Twee oudere dames begroeten ons en een van hen legt ons heel vriendelijk uit hoe we het best naar de London Bridge kunnen rijden, waar we graag naartoe willen voordat we bij de volgende camping inchecken. Nadat we afscheid hebben genomen, zetten we in de camper alles weer achter slot en grendel, schuiven we de slide out weer in en rijden we richting Lake Havasu City, waar de London Bridge ligt.

Vlak voordat we het park af rijden, kijk ik nog even op de achteruitrijcamera. Wat is dat voor rare witte kronkel die achter ons op de weg ligt? Slik... O nee! Dat is de waterslang! We zijn helemaal vergeten de water en stroom los te koppelen voordat we gingen rijden! We lopen naar buiten en zien één grote fontein die recht omhoog spuit op het stuk waar wij een halve minuut geleden nog stonden. We hebben die hele kraan kapot getrokken en gewoon niets gevoeld of gehoord!

Met het schaamrood op de kaken lopen we snel naar de receptie, maar de mevrouw had het al door en komt al naar buiten. Na 100 keer sorry gezegd te hebben, zegt ze: "Geen probleem, we hebben de onderhoudsmanager al gebeld. Koppel maar even rustig je slangen af en kom je dan even melden, want ik zal wel je creditcardgegevens nodig hebben in verband met de schade. Dat snappen we en die geven we natuurlijk af. Ze belooft ons sowieso nog even te mailen, of er nu wel of niet kosten zullen worden doorberekend.

Pro tip voor professionele kampeerders: Rijd nooit weg zonder je aansluitingen af te koppelen.

Onderstaande foto is genomen toen het water al was afgesloten (wat meteen voor het hele park gedaan moest worden). De originele fontein spoot veel en veel hoger, namelijk tot net voorbij de top van de mast ernaast. Vraag maar aan de man die naast de fontein zijn hoofd staat droog te vegen. Die was trouwens om de een of andere reden niet zo spraakzaam tegen ons...

Wat voelen we ons stom! Gelukkig stelt de mevrouw ons gerust. Dat gebeurt wel vaker, en lang niet altijd bij gehuurde campers, verzekert ze ons. Ook heeft ze weleens mensen zien wegrijden met de slide outs nog uit, dus ze maken hier wel meer mee. "Dit gebeurt je in ieder geval niet nog een keer", zegt ze laconiek.

Wonder boven wonder is onze waterslang nog heel en de elektriciteitskabel lijkt ook nog in orde te zijn, op één pal na die ietwat kromgetrokken is. Aan de camper zelf hebben we gelukkig geen schade. Met een lachstuip van de schrik rijden we het terrein af, nu echt richting de London Bridge, waar we netjes parkeren op de parkeerplaats die de mevrouw van de camping ons aangewezen had.

Wanneer we richting de brug lopen, komen we langs een bootje dat net aanlegt. Een van de crewleden vraagt ons of we iets over de boot willen weten. Welja, bijvoorbeeld: waar gaat de boot heen en hoe lang duurt de rit? Hij vertelt ons dat ze in 15 minuten het meer over varen naar een casinoresort en dan weer teruggaan, en zo de hele dag op en neer pendelen. Een kaartje kost twee dollar per persoon heen en terug en ook als we niet naar het casino willen, is de bootreis zelf al heel leuk om te doen. Aangezien we toch vanmiddag pas kunnen inchecken op de nieuwe camping en eigenlijk wel benieuwd zijn, stappen we aan boord.

Het blijkt inderdaad een mooi tochtje te zijn en vooral op de terugweg zien we vanaf de boot heel mooi hoe aan de ene kant van het meer alles bebouwd is (Lake Havasu City) en aan de andere kant van het meer juist helemaal niet. Daar zie je weer die ongerepte bergen waar Arizona om bekendstaat. Heel mooi om dat constrast vanaf het water zo goed te zien.

Als we weer terug zijn, lopen we eerst onder de London Bridge door, langs verschillende restaurantjes en winkeltjes die daar gevestigd zijn. De London Bridge was oorspronkelijk in de jaren 1830 gebouwd in Londen, over de Thames heen. In 1968 werd de brug opgekocht door Robert McCulloch, die de brug liet afbreken en in delen hiernaartoe liet verschepen, om hier terug op te bouwen voor Lake Havasu City, de stad die hij hier heeft gesticht. Op de brug zie je ook zowel Amerikaanse als Engelse vlaggen wapperen. We lopen er een keer overheen en terug, en besluiten dan voor de lunch aan te schuiven op het terras van de Blue Chair, een van de restaurantjes.

Spot de camper:

Daar bestellen we van de kaart een boot met proeverijen van de specialiteiten van het huis, en dat is dus ook letterlijk wat je krijgt. Er wordt een houten bootje op tafel gezet met een plankje met sausjes ernaast en op die boot ligt knoflookfriet, gebakken garnalen, gefrituurde augurk en jalapeños omwikkeld met bacon en gevuld met drie soorten kazen. Het smaakt allemaal heerlijk. Dit was een goede keuze!

Nu we weer genoeg brandstof hebben voor de middag, rijden we door naar het Lake Havasu State Park, waar we een plekje voor vannacht hebben geboekt. We rijden naar onze kampeerplek en sluiten eerst weer ons water en stroom aan. Gelukkig, de scheve pal is geen probleem en de stroomkabel doet het ook nog! Fieuw!

Dan de slide out uit en aangezien het zonnetje lekker brandt, doen we ook het luifeltje aan de andere kant uit. Tamara is bijna door haar schone korte broeken heen, dus ze doet even een snel handwasje terwijl ik professioneel onze zelfgekochte waslijn vastknoop. Wat zijn we toch goed op elkaar ingespeeld! Ook zetten we onze campingstoeltjes en het tafeltje neer om even lekker te zitten. 

Wanneer het zonnetje wel erg warm wordt, lopen we naar het strandje dat hier aan Lake Havasu ligt. We gaan allebei even het steenkoude water in en hoewel Tamara het tot aan haar scheenbenen wel genoeg vindt, neem ik even een snelle duik. Er ligt hier echter veel zwart slijk op de bodem dat omhoog komt zetten en ook stinkt, dus ik houd het al weer vrij snel voor gezien. Noem me een pieperd, maar ik vind schoon water toch fijner.

Als we weer een beetje opgedroogd zijn, besluiten we nog even een deel van de wandeltrail af te lopen. Volgens het boekje kun je hier allerlei dieren tegenkomen, maar het enige dat wij tegenkomen, is een verdwaald konijn. Nou ja, we hebben wel een leuk wandelingetje gehad en als we bij de camper terugkomen, is het alweer bijna tijd voor het avondeten. Eerst nog even rustig het eerste deel van het verslag schrijven, terwijl Tamara lekker met een boekje op de bank ligt. Wat een leven!

Bij ons kampeerplekje hebben we een mooi barbecuetje staan, dus daar gaan we vanavond lekker gebruik van maken! We hebben nog een paar steaks in de koelkast liggen en we hadden al kolen en aanmaakhoutjes ingeslagen, dus dit komt helemaal goed. Terwijl de steaks lekker liggen te bakken, lopen we even weg om naar de prachtige zonsondergang achter de bergen te kijken. Net als op Curacao gaat de zon hier heel snel onder. In twee minuten verdwijnt hij van een nog vol zichtbare bol naar helemaal weg achter de bergwand.

We raken nog even in gesprek met een paar vriendelijke Amerikanen en gaan weer terug om bij het vlees te kijken. Dat bakt lekker door, dus de aardappeltjes kunnen erbij en wij pakken lekker een boekje en een likeurtje terwijl ons avondmaaltje verder gaart. Ongeveer een halfuur later zitten we ons heerlijke zelfgemaakte maaltje op te peuzelen.

Als we alles weer hebben opgeruimd, gaan we naar binnen om het laatste stukje verslag te typen en de foto's erbij uit te zoeken, waarna we nog even een spelletje doen voordat we weer naar bed gaan. We hebben weer een mooie dag gehad en genoeg meegemaakt en weer iets geleerd wat je vooral niet moet doen ;-) Morgen wordt weer een lange reisdag, want dan gaan we een kleine 500 km rijden richting de Grand Canyon!