Dag 26 - Grand Canyon

Vandaag zijn we zomaar voor het wekkertje wakker. Niet verkeerd, want we hebben een lange rit voor de boeg. We drinken lekker een theetje in bed, lezen de reacties op ons verslag van gisteren, ontbijten op ons gemakje en maken ons klaar voor een vroeg vertrek. We zetten alles weer achter slot en grendel, doen de slide out weer in en (jawel...) koppelen alle aansluitingen netjes af ;-)

Voor vertrek gaan we nog even naar het toilet en we zien dat deze een beetje verstopt lijkt te raken, want als je doorspoelt, zie je wc-papier zitten. Hoe lossen we dat nou weer op? De black water tank is nog niet eens voor een kwart vol, dus daar kan het niet aan liggen. We vullen een kan met water en plensen dat eroverheen, maar dat doet niet veel. Het water loopt wel langzaam weg, maar de rest blijft zitten. We hebben afbreekbaar toiletpapier, dus daar kan het niet aan liggen...

We besluiten gewoon te gaan rijden en te zien of het geschud onderweg iets aan de situatie zal veranderen. 

We volgen de weg van gisteren weer terug en voordat we de I-40 weer op draaien, tanken we eerst nog even. De man bij de pomp vraagt hoeveel we erin willen doen. Geen idee. Hij stelt voor om te beginnen met 100 dollar. Als het te veel is, wordt de rest terug bijgeschreven op de creditcard. Helemaal prima. Het blijkt echter niet te veel te zijn, want de 100 dollar gaan helemaal op en het metertje staat nu weer op vol, in plaats van op een kwart. Mooi, dan zijn we klaar om de snelweg op te gaan!

De tweebaans snelweg rijdt op zich lekker rustig, alleen is het wegdek hier meer te vergelijken met dat van België dan dat van Nederland. Op zich niet erg, want dan kan dat toilet misschien een beetje loskomen. We rijden door prachtige bergachtige gebieden en je merkt wanneer de weg omhoog gaat dat de cruise control er soms wat moeite mee heeft. Hij schakelt dan zelf terug en gaat heel hoog in zijn toeren zitten. Af en toe is het dus prettiger om de cruise control even uit te schakelen, maar voor het grootste deel doet hij prima zijn werk.

Het geluid van onze playlist wordt op het ongelijke asfalt af en toe overstemd door het gerinkel van alles in de kastjes achter ons, maar dat moet je gewoon leren negeren. We jakkeren rustig verder en beginnen nu ook te snappen waarom lange afstanden rijden in Amerika helemaal niet zo erg is. Ten eerste klinkt alles in mijlen gewoon veel korter (zeg nu zelf: nog 100 mijl of nog 160 kilometer, dat geeft een heel ander gevoel) en ten tweede rijdt het hier gewoon veel relaxter. Alles rijdt constant door, ook al zijn het maar twee banen. Geen onnodig gewissel van rijstrook, je hoeft niet constant te remmen, geen files... Gewoon cruise control erop en gaan!

Als we zo'n twee uur onderweg zijn, besluiten we even een sanitaire stop te houden bij een benzinepomp. Lekker makkelijk, want je zet de camper neer, je loopt naar achteren en je zit op een schoon toilet. We kunnen meteen even checken of het toilet al wat minder verstopt zit, en alles lijkt inderdaad al wat verder gezakt te zijn en te zijn losgetrild, al zien we het nog wel zitten.

Nu we hier toch staan, gooien we er meteen nog wat extra benzine in, want in de bergen verbruik je toch iets meer. Het valt mij eerlijk gezegd nog alles mee wat je verbruikt. Omgerekend rijd je voor zo'n 100 dollar (90 euro) zo'n 450 kilometer. Hij verbruikt dus een keer zoveel als onze normale auto op benzine, en dat voor zo'n bakbeest. Ik had verwacht dat het harder zou gaan.

Omdat we nu een klein stukje van de snelweg af moesten om te tanken, komen we ineens op een stukje van de historische Route 66. Mocht je je afvragen hoe mensen nou precies weten hoe ze die route moeten rijden en of dat lastig is om uit te zoeken... Het staat eigenlijk nauwelijks aangegeven. Je moet wel goed kijken.

Eenmaal terug op de snelweg, vervolgen we onze oude route weer en het landschap om ons heen verandert een beetje van de dorre, droge gebieden waar we net doorheen reden in gebieden met wat meer groen en bebossing.

Doordat het hier zo lekker doorrijdt, blijkt uiteindelijk ook dat we de rit langer hadden ingeschat dan hij eigenlijk was, en al rond 12:30 komen we aan bij het Grand Canyon National Park. We schaffen een kaartje aan waarmee we meteen in alle national parks terechtkunnen, want dat scheelt als je er 3 of meer doet en we zijn toch Hollanders, hè?

Wanneer we eenmaal op ons plekje staan en geïnstalleerd zijn, hebben we ook aansluiting op het riool, dus we gooien de black water tank open en horen hem mooi leegstromen. Waarschijnlijk door de zuiging wordt ook de 'opstopping' meegezogen, dus alle leidingen zijn weer mooi schoon. Nu hebben we tijd om eens rustig te kijken hoe alles hier eigenlijk werkt. De Grand Canyon is heel groot, dus hoe kom je op alle verschillende plekken? Moet je overal met de camper heen rijden en stoppen, of zijn er andere manieren? Het foldertje dat we gekregen hebben, biedt antwoorden. Onder een verantwoorde lunch bestaande uit mini corndogs en kleine pizzazakjes uit de magnetron lezen we alles eens rustig door. Het Trailer Village RV Park ligt op de route van de blauwe shuttle bus. Die kunnen we nemen naar het bezoekerscentrum en vanaf daar kunnen we op andere kleuren busjes overstappen, afhankelijk van waar we naartoe willen.

Een van dingen die je kunt doen, is een hike langs de rand van de canyon. Dat lijkt ons mooi! We pakken de tas in met de GoPro, onze vesten (want het is hier in de schaduw best koud!), vier flesjes water en wat snoep en zoutjes voor onderweg en we lopen richting het busje dat ons netjes afzet bij het Visitor Center. Als we daar aankomen, loopt er net een eland rond, dus daar maken we op gepaste afstand even een foto van.

We stappen op de oranje bus en als we een stukje hebben gereden, zien we naast ons ineens een afgrond. Dat is hier zo bizar: als je aan komt rijden/lopen, zie je dus helemaal niets van die hele Grand Canyon! Je rijdt gewoon door een bosachtig gebied en ineens is die kloof daar. Ik wist dat al wel van Bassie en Adriaan, maar het is heel onwerkelijk om dat in het echt mee te maken. Aanschouw de eerste kloof in ons huwelijk:

Even later stappen we uit bij de Kaibab Trail Head. Je kunt hier de Rim Trail doen langs de rand, of je kunt een stuk de Canyon zelf in afdalen, maar dan heb je minder mogelijkheden om weer makkelijk terug te komen. Aangezien we een dik stuk vlees hebben dat vanavond op moet, lijkt het ons handiger om vandaag een stuk van de Rim Trail te lopen en morgen te kijken of die andere route een optie is. Langs de Rim Trail heb je diverse uitkijkpunten waar dan weer shuttlebusjes stoppen, dus we kunnen eigenlijk terug wanneer we willen. Dat is voor nu wel even handig.

Het blijkt een goede keuze te zijn, want we komen langs prachtige uitzichtpunten. Wat is de Grand Canyon groot! Het is een cliché, maar de foto's doen er eigenlijk geen recht aan. Je kijkt die gigantische kloof in, waar eigenlijk weer bergen in bergen liggen en vanuit verschillende hoeken lijkt het ook steeds weer heel anders... Prachtig, en wat voel je je hier klein!

Het is hier om te gieren:

Onderweg komen we opnieuw twee elanden tegen, een moeder met haar kind, die rustig langs de kloofrand lopen en van de bomen eten. Ze lijken zich niet echt aan ons te storen en doen gewoon rustig hun ding.

Als Tamara klaar is met de randjes opzoeken, lopen we verder naar het volgende uitzichtpunt, Mather's Point.

Wanneer we aankomen bij Mather's Point, een van de uitkijkpunten, komen we een hele zware wolk tegen. Die heeft wat ondersteuning nodig, en wij helpen natuurlijk graag!

Nee, zonder gekheid: We zijn nu een kleine 10.000 stappen verder en gezien de tijd besluiten we om terug te gaan voor het avondeten. Morgen willen we vroeg op om de zonsopkomst te zien, want die schijnt hier heel mooi te zijn. Daarna staat een helikoptervlucht op de planning en 's middags kijken we even of we de Canyon in lopen, of nog een stuk van de Rim Trail lopen. We hebben dus een lange dag voor de boeg, daarom maken we het nu maar niet te laat. Nog een paar fotootjes en dan stappen we op de bus weer terug.

Eenmaal terug op de camping worden we weer verrast door een eland die hier gewoon tussen de campers door loopt. Af en toe stopt ze even bij een wateraansluiting om uit kleine plasjes water te drinken of aan lekkende kraantjes te likken. Schitterend!

Op het kleine vuurplekje dat we hier hebben, maak ik een provisorisch ophoginkje met stenen waarop ik onze wegwerpbraadpan kan zetten. Daaronder steek ik de kooltjes aan, terwijl Tamara even gaat douchen. Als de kooltjes eenmaal heet zijn, gaat de braadpan erop, maar dat gaat allemaal nog niet zo makkelijk. Het aluminium trekt krom, dat ding valt in de hete kolen, ik moet het eruit halen, maar we hebben natuurlijk geen barbecuehandschoenen... Kortom: pure armoe voor iemand die thuis voor een godsvermorgen aan barbecuegerei heeft. Maar goed, een echte grillmeister laat zich natuurlijk niet kennen, dus met een dubbelgeslagen handdoek, een tang en een vleesvork kom je ook al een heel eind.

Terwijl het vlees rustig ligt te garen (nou ja, rustig... soms valt dat bakje weer, moet ik hem weer anders leggen en hebben we er weer een zwart stukje vlees bij), tik ik even mooi het verslag van vandaag.

Als Tamara klaar is met douchen, snijden we het grote brok vlees toch maar even doormidden zodat het allemaal wat sneller gaat, en dat lijkt te werken. Een halfuurtje later is het vlees klaar en hoewel het allemaal behelpen en improviseren was, smaakt het heerlijk! Een paar Pringles on the side en meer hebben we niet nodig.

De rest van de 'avond' brengen we door met het verslag afmaken, een spelletje doen, douchen en op tijd naar bed gaan. Misschien moeten we maar een extra deken pakken, want volgens onze weer-app wordt het hier vannacht slechts 1 graden, terwijl het overdag 23 graden was en in de kloof zelfs nog warmer. Bizar hoe die temperaturen hier wisselen en hoe snel het 's avonds ook afkoelt. Wij kruipen lekker onder de wol. Morgen vroeg weer op!