Dag 24 - Calico Ghost Town

De grote rondreis is aangebroken! We worden op tijd wakker op het Anaheim Harbor RV Park, nemen een snel ontbijtje en zetten alles wat los ligt in de kastjes, voordat het tijdens het rijden allemaal door de camper gaat schuiven. Dat gaat overigens allemaal verrassend snel. Dan koppelen we alle aansluitingen los (o ja, een nieuwe waterslang bleek inderdaad de oplossing voor de lekkage!) en schuiven we de zijwand in, en we zijn klaar voor vertrek richting Calico Ghost Town, ongeveer 200 kilometer rijden. Eerst gaan we nog wel even langs de Walmart voor wat extra water (er is al 8 liter doorheen gegaan!), wat betere kussens en een extra reistas voor alle souvenirs op de terugweg. Kijk ons eens mooi staan op die parkeerplaats!

Als we alles hebben ingeslagen, kunnen we dan voor het eerst 'echt' de grote weg op. Rondom Los Angeles is het nog behoorlijk druk op de snelweg, maar naarmate we wat verder van de stad verwijderd raken, wordt het een stuk rustiger en dat rijdt weer heel anders. Rondom LA heb je de ene afslag na de andere, gaan er regelmatig ineens rijbanen af, verandert de rechter rijbaan automatisch in een afrit, mag je links alleen rijden als je met twee of meer mensen in de auto zit en meer van die onzin. Dat is dus best wel goed opletten en intensief rijden. Wanneer we de Interstate 15 naar het noorden op rijden, wordt het veel rustiger qua verkeer en verandert de omgeving langzaam maar zeker in een bergachtig gebied.

Onderweg komen we nog een bordje met Las Vegas tegen, dat hier kennelijk 'in de buurt' ligt, maar daar gaan we over een tijdje pas heen!

We hebben trouwens een prima verdeling: Martin rijdt en Tamara is druk met foto's en video's maken, googlen wat er overal allemaal te doen is, het aangeven van eten en drinken en alles wat een goede navigatrice hoort te doen ;-)

Na zo'n tweeënhalf uur rijden, komen we in de buurt van Calico Ghost Town, een oud mijnwerkersstadje dat helemaal verlaten en vervallen was, tot Walter Knott (van Knott's Berry Farm) het heeft opgekocht en in zijn oude glorie heeft hersteld. Nu kun je er leren over vroeger, er zijn een aantal winkeltjes en je kunt wat 'attracties' doen rondom het verhaal van het oude stadje. Kijk de letters op de berg op de tweede foto hieronder:

We hebben hier voor vanavond ook de camping geboekt, zodat we vanmiddag het stadje kunnen verkennen en dan morgenochtend door kunnen rijden. We zetten de camper dus neer op de toegewezen plaats (al is de campground zo goed als leeg) en installeren alles voor vanavond. Het is hier alleen wel ontzettend winderig, dus wanneer we de slide out uitschuiven, beginnen de flappen bovenop (die regen en vuil weg moeten houden) enorm op en neer te klapperen, en dat maakt een hels kabaal. Internet is je vriend, dus we zoeken snel uit of daar iets aan te doen valt. Alles wat we lezen, komt er eigenlijk op neer dat het er nou eenmaal bij hoort als er wind staat en dat het niet zoveel kwaad kan. Toch is vooral Tamara er niet helemaal gerust op en na kort overleg besluiten we dat we de zijkant dan gewoon weer inschuiven. Je hebt wat minder loopruimte, maar dat is niet onoverkomelijk, en liever wat minder ruimte dan dat we aan het begin van de reis al met kapotgescheurde flappen zouden zitten.

Als we alles hebben ingeschoven, lopen we richting de Ghost Town, wat slechts een paar minuten lopen is.

Eenmaal in het stadje aangekomen, blijkt het vandaag ontzettend rustig te zijn. Toch is alles wel geopend, dus we hebben mooi de tijd om overal even te kijken en te leren over de oude mijnwerkerstijd. We maken een ritje in het treintje dat hier rondgaat, we lopen door een oude mijn, zeven ons eigen 'goud' en brengen nog een bezoekje aan een mysterieuze schuur. We leren dat er hier vroeger zilver werd gewonnen en in zo'n 15 jaar tijd is hier destijds voor 100 miljoen dollar aan zilver buitgemaakt. Lang niet verkeerd, zeker niet in die tijd! Het is mooi en indrukwekkend om de verhalen over die tijd hier te horen.

Wanneer we klaar zijn, zijn we echter nog geen anderhalf uur verder. We hadden het ons allemaal wat grootser voorgesteld, dus het is pas half drie en we zijn eigenlijk al klaar. Wat gaan we doen? De rest van de dag in dat winderige niemandsland staan met niemand om ons heen, of rijden we toch vast door richting Lake Havasu, zo'n 300 km verderop, waar we morgenochtend naartoe zouden rijden? Weet je, we hebben een camper en we zijn flexibel, dus waarom ook niet? Als we nu vast rijden, zijn we daar tegen de avond en dat geeft ons morgenochtend weer extra tijd om daar te kunnen doorbrengen met leuke dingen.

We bellen even naar de camping waar we voor morgen gereserveerd hebben, maar die geven aan dat ze nog maar 2 plekjes hebben en dat het first come/first serve is (wie het eerst komt, wie het eerst maalt). Ze doen niet aan reserveringen op dezelfde dag, maar we mogen we bellen als we in de buurt zijn om te kijken of de plekjes nog open zijn. Gokken we het erop? Welja, en anders zien we wel waar het schip (of in dit geval de camper) strandt.

We koppelen de hele boel weer los en beginnen aan onze volgende rit van de dag, richting het oosten. Nog voor we echter goed en wel de snelweg op gaan, begint er ineens een oranje lampje te branden en verschijnt er een waarschuwing op het dashboard over de 'Service Advance Trac'. Geen idee wat dat is, dus we zetten de camper aan de kant en googlen wat dit kan betekenen. Het blijkt iets te zijn met het ondersteunende systeem dat helpt een camper stabiel te houden in slechte omstandigheden. Wat we lezen, maakt ons minder blij: waarschijnlijk moet je naar een Ford dealer om te laten uitlezen waar de storing vandaan komt. Daar hebben we eigenlijk niet zoveel zin in, want dat kost tijd. We bellen dus maar even met de Roadside Assist om te overleggen.

Na een kwartiertje wachten, krijgen we een aardige mevrouw aan de lijn die ons vertelt dat we ons nergens zorgen over hoeven te maken. Die storing komt vaker voor, vooral als je in hele winderige gebieden rijdt. Ja, dat kan inderdaad wel kloppen. Geen probleem, verzekert ze ons. We kunnen dan alleen de cruise control even niet gebruiken, maar verder herstelt die fout zich vanzelf weer. Mooi, eventjes zonder cruise control is niet zo'n ramp. Beter dan een hele middag kwijt zijn bij een garage. Met een opgelucht gevoel bedanken we haar en rijden we de snelweg op richting Lake Havasu (of Lake Mufasa, zoals Tamara het liever noemt).

Deze snelweg (de I-40) is weer heel anders. Voor het overgrote deel is het slechts een tweebaansweg en er rijdt hier met name heel veel vrachtverkeer. Vrachtwagens mogen hier gewoon de normale maximumsnelheid aanhouden (70 mile per uur), dus die jakkeren met zo'n 115 km/u lekker door en halen je ook gerust in. Met zo'n camper pak je trouwens wel veel meer wind dan met je normale auto, dus je voelt ook echt dat je soms moet tegensturen als je wordt ingehaald door zo'n grote truck.

Een kleine drie uur later rijden we de staat Arizona in, en vanaf hier is het nog maar een klein stukje naar Lake Havasu. Als we de afslag hebben genomen, bellen we nog even naar het camperpark. Die receptie gaat dus gewoon om 17:00 dicht. Als die handige Harry dat vanmiddag nou even had gezegd toen ik zei dat we rond 18:00 zouden aankomen, hadden we nu niet voor de kat z'n viool gebeld. Nou ja, dan maar op goed geluk erheen en hopen dat er nog plek is.

Die plek blijkt er dus niet te zijn, want zodra we bij het State Park aankomen, staat er een bordje dat de campground vol is. Wat nu? Op de weg hiernaartoe zijn we langs verschillende RV campings gekomen. We rijden dus gewoon dezelfde weg terug en kijken of er ergens wel plek is. Als eerste stoppen we bij het park dat er vanaf de weg het gezelligst uitzag. Helaas is ook hier het kantoor gesloten, maar er hangt wel een bordje naast de deur: Plek 30 en 31 zijn nog vrij. We kunnen een envelopje pakken met instructies, de camper neerzetten en morgenochtend om negen uur komen inchecken en betalen. Helemaal prima!

Blij dat we een plekje gevonden hebben, zetten we de camper op plaats 30 neer en we beginnen weer aan het welbekende riedeltje: stroom en water aansluiten (riolering doen we trouwens nu niet, want de tanks zijn groot zat om dat niet elke keer te hoeven doen en hoe minder vaak, hoe fijner ;-) ) en we schuiven de slide out uit. Hier staat geen wind, dus dat gaat zonder problemen!

Dan is de vraag wat we met het eten moeten gaan doen, want het is al half zeven. Het idee was om lekker te gaan barbecuen, maar er zijn hier nergens fire pits of barbecues, dus mag dat wel? Even naar de buurman lopen. Die weet ons te vertellen dat het hier helaas alleen kan als je zelf een barbecue hebt. Ja, die hebben we dus niet. Nou ja, dan maar burgertjes ouderwets bakken in de koekenpan. Beetje cheddarkaas erop, gebakken eitje... wij redden ons prima.

Terwijl het eerste burgertje bijna klaar is, staat dezelfde buurman aan de deur. "Trouwens, je mag ook mijn barbecue wel lenen, hoor." Heel lief aangeboden, maar we zijn nu al aan het bakken, dus we redden ons wel, maar toch bedankt! De burgertjes lukken prima en wanneer we plaatsnemen aan het picknicktafeltje naast onze camper, smaakt het ons heerlijk! We staan hier prima voor vannacht. We hebben een mooi plekje uit de wind, hebben nog lekker de tijd om het verslag te typen en een spelletje te doen en zijn voor morgen al meteen op de plaats van bestemming. Ook hebben we een tevreden gevoel over hoe vandaag is verlopen, want we hebben een hoop ervaring opgedaan: slide outs in winderige omstandigheden, plannen omgooien en op de bonnefooi ergens heen gaan, de eerste 'storing' overleefd, wat te doen als de receptie dicht is, 500 km gereden... We zijn best een beetje trots op onszelf! 

Morgen gaan we eens kijken wat hier allemaal te doen is. We laten ons verrassen door wat de dag brengt!