Dag 16 - Van Curacao naar Los Angeles

Eén minuut voor half acht. Het houdt niet over, maar opnieuw kunnen we zeggen dat we voor de wekker wakker waren! Thuis gebeurt dat niet vaak, maar hier is het meer regel dan uitzondering. 

We worden eerst even rustig wakker met een kopje thee in bed en we lezen de reacties op onze verslagen. Zo leuk dat zoveel mensen ons volgen, en het lezen van al die reacties maakt het zeker de moeite waard om 's avonds alle verhalen te schrijven! 

Vandaag vliegen we door, dus eerst nemen we nog even uitgebreid een douche en pakken we de laatste dingen in voordat we aan het ontbijt gaan. Nou ja, Tamara is vooral van het inpakken. Ik check voornamelijk nog even drie keer of we alle benodigde documenten et cetera hebben. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik ben op zo'n dag toch altijd licht gespannen. Het slaat misschien nergens op, maar ik kan er niets aan doen. Pas wanneer we straks in Los Angeles eenmaal helemaal door de douane zijn, zal dat echt over zijn. Zo goed ken ik mezelf inmiddels wel. 

We genieten van ons laatste ontbijtje bij Ginger en videobellen nog even met het thuisfront. Vandaag is namelijk de eerste dag dat onze nieuwe kunststof kozijnen zijn geplaatst en we zijn natuurlijk benieuwd naar het eerste resultaat. Vooralsnog ziet het er pico bello uit! Prima geregeld, toch? Als we thuiskomen, zit alles erin! 

We zeggen nog even virtueel gedag tegen de poesjes, checken uit en rijden richting het vliegveld. Eerst nog even tanken, want de auto moet weer vol ingeleverd worden, en dan kunnen we door. Na een korte inspectieronde is de auto goed bevonden en is het al bijna tijd om in te checken! Ik zeg 'bijna', want het blijft Curacao. De incheckmeneer heeft nog een klein halfuurtje nodig om de boel op te starten ;-) 

Een halfuurtje later is het dan eindelijk zover en na ingecheckt te hebben, gaan we lekker snel door de douane en tassencontrole. Nog even een flesje likeur halen bij de tax free shop (Blue Curacao met tamarindesmaak) en dan is het nog een kleine drie uur wachten op de vlucht. 

Curacao Airport is een lekker klein en rustig vliegveld. Alles voelt hier eigenlijk net zo ontspannen als op de rest van Curacao. De vlucht is volgens de schermen ook mooi op tijd, dus we gooien onze telefoons even aan het infuus en ploffen op een stoeltje bij de gate neer. 

Als we nog eens naar onze tickets kijken, zien we dat we 6 rijen achter elkaar zijn neergezet. Dat is natuurlijk niet leuk op je huwelijksreis, dus wanneer de boardingmevrouw arriveert, vragen we of dat ook anders kan. "U moet nog even wachten tot mijn collega er is, want ze zijn nog aan het inchecken." Wij wachten nog een halfuurtje tot de collega is gearriveerd (het is inmiddels een uur voor vertrek) en gaan opnieuw naar de balie. "Ze zijn nog steeds bezig met inchecken, dus ik kan het nog niet zien." De incheckmeneer neemt dus ook zijn tijd. 

Wel mogen we onze tickets vast afgeven zodat ze straks kunnen kijken. Wanneer het boarden begint, lopen we nog maar eens naar de balie. "O ja, die hadden we ook nog", zie je haar denken. Er wordt in het systeem gezocht en we krijgen de vraag of we het erg vinden om bij de nooduitgang te zitten. Natuurlijk niet! Normaal vragen ze daar extra geld voor. 

Er hangt bij die nooduitgang trouwens wel een geniaal adviesbordje: als je naar buiten kijkt en je ziet vuur, doe dan vooral niet de nooduitgang open. Thanks, dr Snuggles, dat hadden we zelf ook wel bedacht. 

De vlucht verloopt verder zonder problemen en we zijn zelfs een halfuurtje eerder op Miami dan gepland. We gaan langs de paspoortcontrole en de meneer (die onderuitgezakt in zijn stoel niet de indruk wekt dat hij bijzonder veel zin in zijn werk heeft) laat ons zonder verdere vragen doorgaan. We hoeven niet te vertellen wat we komen doen, of aan te tonen dat we wel 14 dagen buiten Schengen zijn geweest. Hé, prima, die halte zijn we gepasseerd! 

We halen onze koffers, volgen de bordjes met "connecting flights", geven de koffers weer af en lopen door naar de hal waar de terminals aan grenzen. Daar eten we een veel te ongezond Amerikaans diner (een cheeseburger en een chili cheese hotdog) en vervolgens brengen we de rest van de tijd door met wachten bij de gate. 

Inmiddels is het ook gelukt ons speciaal aangeschafte Amerikaanse simkaartje te activeren, waardoor we de komende 30 dagen onbeperkt data hebben in de VS en dus niet constant afhankelijk zijn van wifi. Ideaal! 

Wanneer we beginnen met boarden, blijken we in de laatste groep te zijn die omgeroepen wordt, terwijl we zo'n beetje achter in het vliegtuig zitten. Lekker handig om vanaf vooraan te beginnen met vullen... Tegen de tijd dat wij instappen, blijken de compartimenten voor de handbagage al behoorlijk vol te zitten, maar gelukkig worden we al door een vriendelijke stewardess gewaarschuwd. "Pak de eerste plek maar die je ziet, mag zelfs in de business class zijn." Daar belanden onze handbagages dan ook, terwijl we zelf doorlopen naar achteren. 

De vlucht zelf verloopt verder zonder problemen, al hebben we betere maatschappijen meegemaakt dan American Airlines. Zo zitten de hoofdsteunen veel te laag voor iemand van 1,85, krijgen we pas na 2 uur een drankje, is de enige versnapering op een vlucht van 5,5 uur een klein zakje pretzels en hebben ze geen dekentjes, terwijl het erg koud aan boord is. Volgende keer dus weer lekker kijken of United niet een plekje heeft. 

Wel komen we 20 minuutjes te vroeg aan, en dat is natuurlijk heel fijn als je toch al zo'n korte nacht hebt. 

Wanneer we van boord zijn en de koffers hebben, is het tijd om de huurauto op te halen. Het is even zoeken waar we moeten zijn, maar uiteindelijk blijkt dat er allemaal busjes richting de huurauto's rijden, want hun depots zitten nog een best eind van het vliegveld af. Van tevoren hadden we onze gegevens al ingevuld op de website van Alamo, waardoor we nu bij aankomst niet langs de balie hoeven, maar rechtstreeks naar de auto kunnen lopen. Dat scheelt een hoop tijd! We kunnen uit een serie auto's binnen onze categorie kiezen en we gaan voor een Volkswagen!

Onderweg naar het hotel blijkt dat de auto alle moderne snufjes wel heeft. Cruise control, Bluetooth verbinding voor Spotify, Lane assist, hij remt zelfs af als je voorganger afremt... Wat wil een mens nog meer?

Het hotel ligt op een klein halfuurtje rijden en wanneer we aankomen, is het hier twee uur 's nachts geweest. Het grootste deel van het verslag had ik al via mijn mobiel getypt, dus eenmaal op de kamer pakken we de meest noodzakelijke dingen uit, maak ik nog even het verslag af en nu is het half drie, dus tijd om naar bed te gaan. Morgen onze eerste dag Disneyland Anaheim! Welterusten!