Dag 15 - Mambo Beach en Truck'i Pan

Vandaag is onze laatste volle dag op Curacao en we hebben besloten deze dag lekker te gaan ontspannen. We worden op ons gemakje wakker, lezen de reacties op ons verslag samen door en na ons ontbijt maken we ons klaar om naar Mambo Beach te gaan voor een dagje welverdiende ontspanning.

Terwijl we de tas klaarmaken, komt er een appje binnen van Michelle. Het was gisteren zo gezellig dat zij en Huub vandaag ook richting Mambo komen. We spreken af dat we bedjes voor ze vasthouden en dat we ze daar later deze ochtend zien. Gezellig!

Voordat we het strand op kunnen lopen, moeten we nog even stoppen bij de testlocatie (want voor de doorvlucht moet er weer opnieuw getest worden) en wanneer we daar klaar zijn, reserveren we mooi vier bedjes in de schaduw. Althans, dat dachten we, want het duurt niet lang of de zon draait alweer zo dat we in de bloedhitte liggen. Nou ja, dan maar extra vaak de zee in vandaag!

Tegen het eind van de ochtend zijn we inderdaad met zijn vieren en we nemen eerst even een lekkere verkoelende duik, waarna we opdrogen en aan de lunch beginnen. Onderweg komen we toevallig ook nog langs de studio van Dolfijn FM, de plaatselijke radiozender. Die zitten hier dus op Mambo Beach, maar we zien op dit moment geen deejay zitten. Misschien omdat het zondag is, of misschien omdat ze de zichtbare studio alleen voor evenementen gebruiken, geen idee.

Wat we nog vergeten waren te vermelden, was dat Tamara tijdens de hike met Lucy per ongeluk in een cactus was gaan staan en de naalden wel uit haar voet had getrokken, maar er waren nog twee splintertjes achtergebleven die we er maar niet uit kregen. Eentje was haar zelf inmiddels gelukt, maar de andere nog steeds niet. Gelukkig hebben we nu een verpleegkundige in de groep en het duurt niet lang voordat Michelle Tamara weet te verlossen. Hoewel ze er weinig last van had, is het toch een fijn idee dat die naald er nu helemaal uit is!

Om de wond goed schoon te spoelen, gaan we weer even het zoute water in. Dit keer nemen we de snorkels mee, maar wanneer we door de opening in de rotsjes naar de zee zwemmen, is deze zo wild dat we al redelijk snel besluiten terug te keren. Helaas, dit keer dus geen mooie snorkelfoto's, maar safety first. We moeten tenslotte nog door naar Amerika! ;-)

Wel kijken de dames nog even rond op de rotsen en treffen daar behalve een hoop krabbetjes ook nog iets aan waarvan wij vermoeden dat het een zeeslak of iets dergelijks zal zijn.

Waar is Freek Zeevonk als je hem nodig hebt? 

Nadat we nog even lekker op de bedjes wat liggen te lezen, wordt het toch wel weer erg warm, zelfs al is het inmiddels al tegen vieren. We verkassen richting een tafeltje onder de schaduw van de bar voor een spelletje en een drankje. Wij hadden Keer op Keer meegenomen en onze nieuwe vrienden hebben Regenwormen bij zich, dus dat komt helemaal goed! Over de uitslag kan overigens niet gecorrespondeerd worden...

Als we uitgespeeld zijn, kijken we nog even hoe de zon in de zee zakt en al snel wordt het donker.

Zo snel gaat dat dus op Curacao. Bizar, hè?

Voor het avondeten gaan we iets doen wat we nog niet gedaan hebben en wat je eigenlijk niet mag overslaan als je naar Curacao bent geweest: De Truck'i Pans! Dit zijn wagens langs de weg waar je maaltijden kunt afhalen. De lokale bevolking gebruikt dit vooral vaak na het stappen (zoals wij de shoarma, eigenlijk) maar vroeger op de avond is het er ook al behoorlijk druk.

We spreken af elkaar bij de truck van Friday's te zien, maar na een kwartiertje wachten, besluiten we auto twee toch maar even te bellen. "Verkeerd gereden en we staan nu in de file" is de korte samenvatting van het gesprek. We blijven netjes wachten en wanneer we compleet zijn, lopen we naar Friday's om de eerste Truck'i Pan uit te proberen. Onze tactiek is om overal een klein gerechtje te bestellen en per koppel te delen, zodat we lekker veel kunnen proeven. Bij Friday's gaan we voor de Jack Daniel's Ribs.

We krijgen een pieper mee en worden netjes opgepiept als het eten klaar is. Het is verbazend hoeveel productie ze hier vanuit die kleine truck draaien en hoe lekker het eten is. Voor deze maaltijd betaal je omgerekend zo'n acht euro, dus het is nog eens spotgoedkoop ook!

Op naar de volgende Truck! Verderop staat er eentje met nog meer barbecuekeuze, wat vervelend! Hier gaan we voor de picanha, want ook nu ben ik wel benieuwd hoe dat hier zal smaken!

Helaas valt het wederom tegen vergeleken bij thuis. Het is niet verkeerd, maar picanha hoort gewoon eerst een paar uur lekker gerookt te worden. Wat heb je hier nou van geleerd, Martin? Sommige dingen moet je niet meer overal buiten de deur proeven.

Terwijl we onder de prikverlichting onze maaltijd nuttigen, wordt er een teleurstelling duidelijk: onze tactiek gaat niet werken. Overal een kleinigheidje nuttigen om alles te proeven klinkt leuk, maar de kleine porties zijn hier zo groot dat we de friet onder de picanha niet eens op krijgen. Na de tweede truck eindigt ons grote Truck'i Pan-avontuur dus al! Ergens jammer, maar aan de andere kant hebben we samen voor zo'n 20 euro heerlijk gegeten.

Eenmaal bij de auto's nemen we afscheid van elkaar en beloven we elkaar na de vakantie in Nederland zeker nog eens op te zoeken! Michelle en Huub hebben nog een paar mooie dagen op Curacao te gaan en wij hebben morgen onze reisdag naar de USA! Als we weer in het hotel zijn, is het dus koffers inpakken en verslag tikken, en dan lekker naar bed. 

Curacao, we hebben twee heerlijke weken gehad! Het was leuk het eiland op deze manier te leren kennen, te leren over de achtergrond ervan en de cultuur hier op te snuiven. Morgen is het tijd om het eiland in te ruilen voor het vasteland. Voor nu: Bon nochi!