Dag 14 - Boottour naar de Blauwe Kamer

Het is 06:30 en voor het eerst deze vakantie worden we wakker van de wekker, een nieuw record! We komen even rustig bij, genieten van ons ontbijtje en stappen in onze Kia di Curacao op weg naar Blauwbaai, waar we vandaag een boottocht hebben geboekt naar onder andere de Blauwe Kamer. Zoals dat op Curacao gaat, was ook de oorspronkelijke catamaran kapot, maar we waren netjes gecontact of we het ook goed vonden om met een speedboot te gaan. Natuurlijk, als we maar bij die Blauwe Kamer komen!

In alle vroegte gaan we het strand op, richting de pier, en we zien dat een paar mensen zich al hebben verzameld. Die komen voor dezelfde tocht. Dat moet dus best een behoorlijke speedboot worden. We kletsen wat en niet veel later komt er inderdaad een iets grotere boot aangevaren dan ik bij 'speedboot' in gedachten had. Dat zal dus wel goedkomen!

Als we alle 16 eenmaal aan boord zitten, wordt ons uitgelegd dat we eerst naar de Blauwe Kamer zullen varen. Vervolgens gaan we naar Watamula op het meest westelijke punt en van daaruit varen we terug. Af en toe zullen we even stoppen om te snorkelen en rond 13:00 krijgen we een barbecuelunch. O ja, en je mag ook voor op de boot zitten als je wil. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd, en al snel zitten we samen voor op de boot, samen met een ander jong koppel, Michelle en Huub, met wie we meteen al een gezellige klik hebben.

Onderweg naar de Blauwe Kamer varen we langs allerlei strandjes (waarvan we er veel al vanaf de andere kant hebben bekeken) en zien we de mooiste villa's en landhuizen. Wat een verschil is hier toch tussen arm en rijk.

Nadat we een flink stuk gevaren hebben, komen we aan bij halte nummer 1: de Blauwe Kamer. Dit is eigenlijk een grot in de rotswand die je alleen kunt bereiken door een stukje onder de rotswand door te zwemmen. Je moet precies weten waar dit juweeltje zit, want van buitenaf zie je dus helemaal niets.

Onze kapitein weet echter precies waar hij moet zijn, en hij zwemt ons voor. Wanneer we de klifwand onderdoor gaan, waarschuwt hij dat we met onze handen moeten zorgen dat ons hoofd goed afstand houdt tot de onderkant van het plafond, zodat je je niet lelijk tegen de stalactieten stoot, maar iedereen weet zonder kleerscheuren de donkere grot te bereiken. Eenmaal in de grot draaien we ons om en zien we hoe prachtig het zonlicht zo op de zeebodem valt dat het net lijkt of de zee blauw oplicht. Wat een schitterend gezicht is dit. Daarom noemen ze dit dus de Blauwe Kamer! Nergens anders kun je dit op deze manier vinden.

Als we het uitzicht allemaal hebben bewonderd, zwemmen we terug naar de boot en varen we vervolgens eerst naar het meest westelijke punt van eiland, Watamula (jawel, van Watamula Hole!)

Vervolgens gaan we terug richting Playa Grandi om nog een keer met de schildpadden te zwemmen. Onderweg komen we langs een witte plek in de rotswand van het eiland. Onze gids vertelt ons dat er een keer vier jongeren waren die een klein vliegtuigje hadden gestolen en daar zelf mee aan het vliegen zijn gegaan. Toen ze weer probeerden te landen, zijn ze hier bij die witte plek tegen de wand opgevlogen en geen van de vier heeft het ongeluk overleefd. Een collega van hem, die ook duiker is, heeft moeten helpen de lichamen te bergen en dat was geen pretje.

We vervolgen onze rit en bereiken een kwartiertje later Playa Grandi. Ook dit keer is het inderdaad weer raak en zien we genoeg schildpadden. Niet zo gek ook, want ze weten dat ze hier gevoerd worden door de vissers. Het is hier dan ook vrij druk met andere snorkelaars, maar toch weten we af en toe op een wat stiller plekje alsnog wat qualitytime met de schildpadden te pakken. Wat blijven het toch mooie dieren om te zien!

Inmiddels is het al weer bijna tijd om te lunchen, maar eerst komen we nog langs Playa Forti. Weten jullie nog dat Lucy ons gisteren dat afgelegen baaitje lieten zien? Dit is dus hoe dat er vanaf de zee uitziet. Je ziet drie grote rotsblokken en daarachter ligt dat dus.

Bij het restaurant op de rotswand is een platform waar je vanaf kunt springen, om zes meter lager in de zee te belanden. De kapitein vraagt ons wie dat graag willen doen. Huub en Michelle zijn hier wel voor in, evenals Bram, een andere jongen van onze leeftijd die hier samen met zijn vrouw Nathalie is, met wie hij ook pas is getrouwd! Moedig gaan onze dappere strijders naar boven en alle 3 wagen ze de sprong! Er gaat nog een andere vrouw mee, maar die besluit dat ze het toch wel te hoog vindt, en komt met haar staart tussen haar benen weer teruggelopen.

Een waarschuwing voor de kijkers thuis: als je dit doet, kun je lelijk terechtkomen, getuige ook de grote blauwe plek die Michelle nu op haar bovenbeen heeft zitten.

Terwijl wij kijken naar hoe de dappersten springen, spot onze gids ineens een kleine octopus. Voor we het weten, pakt hij zijn snorkel, springt in het water, en komt even later met de octopus in zijn hand terug de boot op. Deze man heeft eerder in het Sealife Center gewerkt en vertelt ons in geuren en kleuren van alles over de octopus. Zo weten we nu dat deze dieren slechts 18 maanden oud worden en dat de grote zak boven hun ogen niet hun kop is, maar hun maag!

Nadat hij klaar is met vertellen, gooit hij de octopus terug in de zee en na een grote gifwolk te hebben achtergelaten, zwemt de octopus er snel vandoor.

Inmiddels zijn onze daredevils ook weer terug aan boord (uiteraard onder een luid applaus) en varen we door naar een klein, afgelegen strandje waar je alleen maar kunt komen met een boot of na een goed stuk hiken. Hier leggen we aan en mogen wij even zwemmen en wachten terwijl de crew de barbecue bereidt.

We zwemmen naar de kant en kunnen het niet laten om even de stenen trap te beklimmen. Bovenop staat een oud, vervallen huisje en iets dat ooit een parasol moet zijn geweest. Verder is hier niets te vinden, dus we gaan weer terug naar beneden en gaan lekker bij Huub, Michelle, Bram en Nathalie in het zand onder de rotswand zitten, zodat we toch nog een beetje schaduw hebben, anders verbrand je hier levend.

We kletsen nog wat verder en wanneer het tijd is om terug aan boord te gaan, merken we hoe hoog de golven hier zijn. Tijdens de lunch gaat de boot dan ook zodanig op en neer dat veel mensen blij zijn als we eindelijk weer gaan varen. We gaan opnieuw met Huub en Michelle op het voordek zitten en genieten van de rit terug.

Na het eerste kwartiertje krijgen we van onze gids de waarschuwing dat we in een gebied komen dat ze hier 'de wasmachine' noemen, door de golven die zo hard op en neer gaan. Hij waarschuwt dat we beter weer in de boot kunnen gaan zitten, omdat de voorkant hier zo op en neer kan klappen dat het anders goed pijn kan doen aan je kont. Zeker als je net een beetje ongelukkig bent geland vanaf die klif ;-) We besluiten zijn goede raad ter harte te nemen en brengen het laatste deel van de rit terug door in de boot.

Als we eenmaal aanmeren, besluiten we met zijn zessen dat het nog wel gezellig is om nog even een drankje te doen op het strand van de Blauwbaai, waar we nu weer terug zijn.

Dat ene drankje worden er twee en voor we het weten, zijn we zo een uur verder terwijl we druk over van alles en nog wat praten. Als wij nog even willen afkoelen in de zee, gaan Bram en Nathalie weer naar hun hotel, maar Huub en Michelle vinden het wel gezellig om vanavond mee te gaan eten. We hadden om 20:00 gereserveerd bij 'de Gouverneur', en na een snel belletje is een tafel voor twee veranderd in een tafel voor vier. Gezelligheid kent geen tijd!

Met zijn vieren rijden we even later terug naar ons hotel om het zoute water er nog even af te spoelen in het zwembad, en vervolgens lopen we richting Willemstad, over de pontjesbrug naar de gouverneur.

Dit is een heel gezellig restaurant en we krijgen een plaatsje aangewezen in de binnentuin.

Er hangt hier een hele fijne rust en het eten is voortreffelijk. We beginnen met een garnalencocktail en (jawel) bananensoep, die verrassend lekker smaakt. Als hoofdgerecht kiezen we voor een trio van vis en een longhaas (of 'hanging tender' zoals ze dat hier noemen) en we sluiten af met een grand dessert voor de dames en een ware rumproeverij voor de heren.

We proosten op een mooie dag en op een nieuwe vriendschap en lopen even later voldaan weer over de pontjesbrug terug naar het hotel, waar we afscheid van elkaar nemen.

Morgen is onze laatste volle dag op Curacao en die laatste dag willen we lekker gaan relaxen op Mambo Beach. We hebben de afgelopen twee weken bijna alles gezien en gedaan wat hier te doen valt, dus nu nog even lekker ontspannen voordat we maandag doorvliegen naar Amerika. Het was weer een heerlijke dag!