Dag 13 - Privétour met Lucy

Pfff, dag 13 alweer. Nog maar één weekend en we vliegen al door naar Amerika voor deel twee van onze huwelijksreis. Wat vliegt de tijd hier voorbij!

We worden vandaag allebei wakker met spierpijn op plekken waarvan we niet wisten dat er überhaupt spieren zaten! Fijn hoor, die waterscooters ;-) Zo goed en zo kwaad als dat gaat, kleden we ons aan om even te ontbijten voordat we worden opgehaald door onze privégids van vandaag: Lucy! Lucy woont al jaren op het eiland en gaat ons vandaag de mooiste plekjes laten zien, waar je normaal niet komt. Dat komt goed uit, want de 'normale' plekjes hebben we nu wel gehad, dus kom maar door! 

Normaal verzorgt Lucy de tour met haar eigen 'jeep', maar die staat helaas bij de garage dus ze had ons eerder deze week al een berichtje gestuurd dat ze een Kia Rio heeft kunnen huren ter vervanging, of dat ook goed was? Natuurlijk, als we daarmee overal kunnen komen, zijn wij overal voor in! Wanneer ze ons belooft dat ze ons ermee naar Watamula Hole kan brengen, zijn we helemaal verkocht.

Als we na het ontbijt nog een beetje zitten na te tafelen, krijgen we netjes een whatsappje van de hotelreceptie dat Lucy klaar staat. Mooi, dan komen wij die kant op! Op Curacao doen ze trouwens heel veel per app, ook de officiële instanties. Eigenlijk een prima communicatiemiddel dat hier veel breder wordt ingezet dan bij ons.

Wanneer we bij de receptie aankomen, begroet Lucy ons al met een brede glimlach en eenmaal in de auto klikt het meteen. "Waar zijn jullie al geweest?", vraagt ze als eerste. "Al op heel veel plaatsen." "Waar dan precies?" Wij dat lijstje opnoemen... "O, dat zijn inderdaad heel veel plaatsen. Het wordt nog een uitdaging om jullie iets nieuws te laten zien." Toch gaat ze die uitdaging graag aan, en ik zal vast verklappen: dat is haar prima gelukt!

We rijden richting het westen van het eiland en slaan opeens ergens een voor ons onbekend weggetje in. We rijden om een soort berg heen en Lucy stopt even langs de kant van de weg zodat we vanuit de auto een foto kunnen maken van het prachtige uitzicht hier.

Dit is zeker een mooi stuk! Wat kun je hier ver kijken en wat is het eiland toch mooi. We vervolgen onze weg en worden naar een uitzichtpuntje gebracht over een meer met een vissershaventje. Onder ons zien we inderdaad de vissersbootjes liggen en ook hier is het uitzicht fenomenaal. Links op de berg zie je het landhuis dat bij dit gebied hoort. 

Er zijn hier dus echt families die een heel stuk van het eiland gewoon in bezit hebben. Lucy vertelt ons ook dat het onbegaanbare stuk eiland in het oosten, waar we richting Klein Curacao langs voeren, eigendom is van Landhuis Chobolobo, en dat ze daar dus die sinaasappels kweken waarvan de schil voor Blue Curacao wordt gebruikt. Er woont één landeigenaar en die heeft het recht om indringers neer te schieten, dus niemand komt daar in de buurt. Nee, dat snappen we dan.

We rijden weer door en gaan naar een klein, afgelegen strandje, waar we stoppen voor een lekkere ochtendsnack. De kofferbak gaat open en Lucy opent een mega koelbox die ze gevuld heeft met ijsklontjes, allemaal pakken met verschillende sapjes en een waterdichte tas met allerlei hapjes. We krijgen heerlijke zelfgebakken bananenpannenkoekjes en lekkere verkoelende sapjes tegen de warmte. Een welkome traktatie!

Als we weer lekker verfrist zijn, vraagt Lucy of we ook van hiken houden. Welja, maar niet te lang in de bloedhitte. Ze weet nog wel een plekje waar weinig mensen komen en waar we een overblijfsel van een oud landhuis en een bijzondere boom kunnen vinden, op niet te ver lopen. Laat maar zien, dan!

Op de plek van bestemming aangekomen, blijkt dat ze niet gelogen heeft. We lopen over een ietwat overwoekerd pad, kijken ondertussen uit voor de stekels en de cactussen, en komen na een stukje lopen bij een oud landhuis aan waarvan het dak al in elkaar is gestort. Dit huis (en de omliggende panden) waren ooit eigendom van de familie Newton, maar ze hebben er eigenlijk nooit wat mee gedaan, en nu is het gewoon in verval geraakt.

We lopen een stukje verder en na een kleine tien minuten komen we bij de majestueuze boom die ze bedoelde. Het is net een kleine versie van de Tree of Life, en natuurlijk stoppen we ook hier even voor een fotootje (en om even lekker af te koelen in de schaduw).

Wat is Curacao toch mooi, ook op de plekken die maar weinig mensen kennen.

Na deze toch wel warme wandeling nemen we eerst nog een koud sapje en vinden we dat we wel wat afkoeling hebben verdiend. We rijden een klein stukje verder, naar Kleine Knip. Dit kleine strandje hebben we al eerder eventjes bezocht en is inderdaad heerlijk om even af te koelen. We gaan ook nog even een stukje snorkelen en komen zodoende tot de ontdekking dat we vandaag zo slim waren de GoPro niet mee te nemen. Dit keer dus geen onderwaterfoto's, maar we hebben wel lekker genoten!

Als we weer afgekoeld zijn, haalt Lucy nog een paar broodjes met ei en kaas tevoorschijn en vullen we onze buikjes voordat we weer verder rijden in onze Kia. Opeens besluit Lucy een ander weggetje in te slaan, want ze wil ons nog iets bijzonders laten zien, wat ze nog nooit eerder met iemand anders heeft gedeeld. Dat wekt natuurlijk onze interesse!

Ze stopt bij een klein strandje dat Playa Forti heet, omdat erboven een restaurant zit dat eigenlijk op de overblijfselen van een oud fort is gebouwd. Het is met name een vissersstrandje waar verder geen voorzieningen zijn en alleen maar kleine steentjes liggen. We lopen het strand af en vragen ons af wat hier nou voor bijzonders kan zijn.

Dan, helemaal op het einde, is er een rotsmuur met een spleet erin. "Loop hier maar doorheen." Dat laten we ons geen twee keer zeggen, en zodra we door de opening gaan, openbaart zicht een prachtig klein, afgesloten, ondiep strandje dat je van buitenaf gewoon niet kunt zien. Wat een klein paradijsje! Aangezien het toch warm is, kan ik het niet laten om even lekker een duik te nemen!

Hoe lekker is dit! Dit zijn inderdaad de plekjes waarvoor we Lucy hebben gevraagd, en ze is echt een aanrader!

Dan wordt het tijd voor de lang beloofde tour naar Watamula Hole! Het heeft nu al meer dan een week niet geregend, dus de plassen die ons eerder dwongen om te keren, zijn nu opgedroogd en hoewel het nog steeds ruig terrein is voor een Kia'tje, weet Lucy ons veilig en wel op de plek van bestemming te brengen.

Watamula ligt in een onbegroeid stuk lavagesteente. Als je eroverheen loopt, hoor je het kraken en je ziet gewoon hoe broos het is. In die stenen ondergrond lopen allerlei smalle gangetjes en je voelt hier nog duidelijker hoe dit eiland ooit door zo'n doorlopende vulkaanuitbarsting gevormd is. Heel indrukwekkend!

Het grote gat in die grond is heel bijzonder om eens te zien. Helaas is de zee vandaag relatief rustig, dus het spektakel van het water dat op en neer gaat is niet zo duidelijk aanwezig, maar toch is het mooi om dit eens gezien te hebben!

Wanneer we weer teruglopen naar de auto, zien we in de zee ineens iets wat op vinnen lijkt. Zouden het dolfijnen zijn? Enthousiast lopen we terug en we zien zelfs een staart boven de zee uitkomen! "Wel raar gedrag voor dolfijnen", zegt Lucy. "Die blijven normaal nooit zo op één plek hangen." Nou, lekker belangrijk. Dan hebben we dus een mazzeltje vandaag!

Naarmate we dichterbij komen, zien we duidelijker wat daar in zee zwemt. Hmmm, dolfijnen hebben normaal gesproken geen zuurstoftank op hun rug... Blijken het dus gewoon duikers te zijn, en die staart waren twee flippers. Weer een illusie armer! Bedankt, duiklui!

Toch mag dat de pret natuurlijk niet drukken en aangezien het al tegen drieën is, besluiten we nog even een lekkere verkoelende duik te nemen voordat we teruggaan richting het hotel. Lucy weet daarvoor een prima strandje in de buurt, waar we nog niet geweest zijn: Playa Kalki. Ook dit strandje stelt qua voorzieningen weer niets voor, maar wat een heerlijk rustig strandje is dit om even lekker af te koelen. De golven zijn hier goed aanwezig en we deinen lekker op en neer. Lucy biedt zelfs aan om de rol van privéfotograaf op zich te nemen en dat hoeft ze ons natuurlijk geen twee keer te vragen! Een paar mooie honeymoonfoto's? Natuurlijk!

Na deze heerlijke verkoeling gaan we terug richting hotel, waar we ter afsluiting nog even met zijn drieën een drankje doen. Lucy had ook nog kippenpootjes bij zich en die krijgen we gewoon mee om later vandaag nog op te maken. Wat een schat is het toch! Na ons drankje nemen we afscheid en zoeken wij het zwembad op om het zoute water nog even af te spoelen en die kippetjes soldaat te maken.

Ja, die rosé moet ook op, en we hebben nog maar een paar dagen ;-)

Eenmaal weer aangekleed, besluiten we gewoon op de bonnefooi richting Willemstad te lopen om te kijken waar ergens plek is om te eten. Het is dan wel vrijdagavond, maar er zal toch vast nog wel ergens een plekje te vinden zijn? Dat plekje vinden we sneller dan verwacht, want voordat we goed en wel Punda bereiken, zien we een klein tentje met de naam La Boheme waar buiten wat mensen op het terras zitten. Het ziet er gezellig uit, dus we vragen even naar de menukaart en hoewel het er niet veel voorstelt, besluiten we toch plaats te nemen. We hebben niet zoveel honger en het is al wat later op de avond, dus een lekkere salade is prima, en die hebben ze hier!

Rond een uurtje of 21.00 keren we terug naar ons hotel om het verslag af te typen en daarna lekker naar bed te gaan. Morgen hebben we een tocht met een speedboot op de planning naar onder andere de Blauwe Kamer, een grot waar het water bijzonder helder blauw schijnt te zijn en waar je alleen met een boot kunt komen. Hoe dat is, horen jullie morgen!