Dag 12 - Jetski's en strandhoppen

Na een wat onrustige nacht door warmte en jeukende muggenbulten worden we toch nog net voor de wekker wakker. We kleden ons aan en doen een snel ontbijtje, want we moeten om 08:30 al in de Caracasbaai zijn voor de jetski-tour! Na even zoeken, weten we de locatie te vinden en we worden begroet door een man die tussen de waterscooters rondloopt. "Hebben jullie geboekt via Tripadvisor?" "Jawel!" "Ja, dat gaat wel vaker fout in de communicatie. De tour begint pas om 09:30." Gloeiende. Als je dat weet, dan stuur je er als bedrijf toch even een mailtje achteraan? Dan hadden we ons niet zo hoeven haasten bij het ontbijt. Maar nee, op Curacao kennen we de term 'proactiviteit' niet.

Om de tijd niet helemaal verloren te laten gaan, lopen we een stukje verderop naar het strandje dat nabij Pop's Place ligt, waar we al eerder hebben gegeten. Het is wat bewolkt en er staat een lekker windje, dus we gaan op een bankje zitten en genieten lekker van het uitzicht en de wind in onze haren. Rond 09.15 gaan we terug richting Adrenaline Tours voor de tocht!

Nadat we het nodige papierwerk hebben ingevuld, gaan we met onze begeleider mee naar de jetski's. We gebruiken samen één jetski en ik mag beginnen. Na een klein rondje oefenen in de baai gaan we de open zee op, en man... Wat zal ik er eens van zeggen? Het is in ieder geval een hele ervaring. Er zijn hoge golven, je krijgt constant zout water in je bakkes, je ogen gaan tranen, je ziet geen donder en als je gas geeft trekt het stuur naar de zijkant. Ik denk dat dat het wel zo'n beetje samenvat. Ik weet nou niet meteen of dit in mijn top 10 van 'leukste dingen ooit gedaan' staat.

Als we echter het eerste kwartier hebben overleefd, komen we bij een baai aan waar we inslaan en daar is het water een stuk rustiger. Hier wordt het ineens wél leuk om te jetskiën. Het stuurt een stuk makkelijker, we kunnen meer vaart maken en we zijn niet langer bezig met meer zout te happen dan een oester.

Een stukje verderop stoppen we even en onze gids vertelt ons in ieder geval dat iedereen dezelfde problemen heeft als hij/zij voor het eerst op zo'n waterscooter zit. De open zee is vervelend, dus dat lag gelukkig niet aan mij... Zegt hij dan ;-)

Hij neemt ons mee op een kleine tour door de baai en laat ons nog even het privé-eiland van onze koning en koningin zien (zie foto 2). Ze zijn er nu blijkbaar niet, want anders was dit stuk water wel afgezet met allerlei beveiliging en zo. Jammer, anders waren we natuurlijk even op de koffie gegaan. Desalniettemin is het toch leuk om te zien waar onze belastingcentjes zoal aan worden uitgegeven. Of zou dit ook onder de portefeuille van Bernhard junior vallen?

Het is inmiddels tijd om te wisselen en nu is de beurt aan Tamara. Die heeft er in ieder geval een stuk meer aanleg voor dan ik. Ze weet de scooter goed recht te houden en durft al snel meer vaart te maken. Zodra we op de open zee komen, merkt zij echter ook het verschil, maar ze slaat zicht er goed doorheen. Gelukkig hebben we nu de golven mee, waardoor we minder water in ons gezicht krijgen. We varen richting Tugboat Bay, waar we nog even gaan snorkelen. In dit gedeelte van de zee ligt een scheepswrak onder water, en daar nemen we natuurlijk graag een kijkje!

Bij het afstappen van de waterscooter kom ik ineens tot een lullige ontdekking. Door het wijdbeens zitten met Tamara tussen mijn benen in, blijkt mijn zwembroek gescheurd, en natuurlijk ook precies in het midden. Ik wilde niet direct zeggen dat ik er eerst geen zak aan vond, maar om het op deze manier te laten zien, gaat misschien ook weer wat ver... Dat wordt dus enigszins beschaamd de beentjes zoveel mogelijk bij elkaar houden, maar gelukkig duurt de terugweg niet lang meer en weet ik min of meer elegant af te stappen.

Nadat we onze spullen weer hebben verzameld, zitten we al vrij snel weer in de auto. De bedoeling was om meteen door te rijden voor wat strandhoppen, maar we gaan nu eerst maar even terug naar het hotel om van zwembroek te wisselen. Toch maken we eerst nog even eens top bij Asis Fruits Wagen, een plaatselijk begrip. Tamara bestelt een sinaasappelsmoothie en ik een pina colada zonder lada, of zoiets... In ieder geval een alcoholvrije variant, en hoewel de man die ons helpt niet bepaald het zonnetje in huis is, zijn de sapjes wel erg lekker.

Nadat alles is opgeslurpt, vervolgen we onze weg en een kwartiertje later komen we in ons hotel aan. Aangezien het al tegen lunchtijd loopt, besluiten we even richting Punda te wandelen. Daar zit een soort grote hal met allerlei eettentjes erin met plaatselijke gerechten. Voor nog geen tien euro per gerecht neemt Tamara hier kip met fungi (een soort van maiszetmeel dat is omgetoverd tot iets plakkerigs), en ik ga voor de geitenstoofpot met bonenrijst. 

Wanneer een andere groep Nederlanders ook graag iets wil eten, maar er geen tafel meer vrij is, bieden we aan om bij ons aan tafel te komen zitten. Ze maken hier dankbaar gebruik van en al snel raken we gezellig aan de praat. Ze blijken hier veel te duiken en we wisselen wat ervaringen uit over mooie duik/snorkelplekken. Als ons innerlijke mens weer gevoed is, lopen we terug richting het hotel en onze auto, en gaan we naar onze eerste halte van de middag: Playa Santa Cruz. Dit ligt in het westelijke deel van het eiland en we zijn hier nog niet geweest.

Eenmaal aangekomen, blijkt dat we er ook niet veel aan gemist hebben. Voorzieningen zijn er nagenoeg niet, en als we even onze tassen neerleggen en een stukje gaan snorkelen, blijkt het water hier zo troebel dat je eigenlijk niets ziet.

We hebben het dus al weer snel bekeken en zoeken het volgende strandje op. Dat wordt Cas Abou, waar we al meerdere mensen erg enthousiast over hebben gehoord. Het ligt op iets meer dan 10 minuten rijden, dus op naar onze Kia!

Verwend als we zijn, kan Cas Abou ons echter ook niet echt bekoren. We snorkelen wat en liggen heel even op een bedje, maar het is het hier voor ons toch allemaal net niet. Misschien iets heel persoonlijks hoor, maar de bedjes zijn wat gammel, er wordt niet op het strand bediend, het 'restaurant' is een cementen blok zonder uitstraling waar een rij van minstens 5 wachtenden voor je staat en er hangt weinig gezelligheid. We houden het dus ook hier al weer snel voor gezien.

Na een kort beraad besluiten we door te rijden naar Playa Porto Marie, dat strand met die varkens waar we al eerder met een tour eventjes zijn geweest. Dat strandje vonden we gezellig en daar wilden we graag nog een keer wat langer naar terug. Dat wordt dus vandaag!

We rijden een kleine tien minuutjes, parkeren de auto en lopen eerst even richting het uitkijktorentje om wat mooie foto's te maken. Vervolgens nemen we nog een hapje in het restaurant en proeven we de plaatselijke pina colada, waarna we ons bedje opzoeken en een rondje snorkelen. Ja, hier is het fijn!

We besluiten nog even een uurtje langer te blijven, zodat we hier de zonsondergang kunnen zien. Om ons heen wordt het steeds rustiger terwijl mensen vertrekken, en uiteindelijk blijven we nog met een handjevol anderen over, die ook vanaf hier toekijken hoe de zon in de zee zakt. 

Wanneer het rustiger wordt, komt een van de varkens (Willi of Woody, ik weet het niet) ook op het strand kijken of mensen niet toevallig nog iets lekkers hebben laten liggen.

Na dit mooie fotomoment nemen we afscheid van onze Pumba en rijden we terug richting ons hotel, waar we een halfuurtje later aankomen. We douchen het zoute water even af en eten nog een kleinigheidje hier om de hoek, bij Bistro Pietermaai. De garnalen en de kip de we krijgen smaken heerlijk, maar het is wel een beetje een vreemde tent. Pina colada hebben ze hier niet (hoe dan... op Curacao!) en als de jongen aan de tafel naast ons vraagt om een stukje limoen voor in zijn Amstel Bright, dan zegt de serveerster dat ze dat niet heeft, terwijl er wel twee stukjes limoen in mijn gin tonic zitten. O ja, en ze hebben een uitgebreidere kaart, maar die is alleen om af te halen, maar als je zelf binnen iets daarvan bestelt en op het terras gaat zitten, krijg je het wel gewoon op een bord aangeleverd. Het zal allemaal wel, wij besluiten ons er niet druk om te maken (en dat is voor mij soms best wel moeilijk met mijn licht autistische trekjes ;-) ).

Nadat we ons bordje netjes leeg hebben gegeten, lopen we de hoek om, terug naar de hotelkamer. Morgen gaan we een privétour doen met iemand die hier op het eiland woont en ons de mooiste plekjes wil laten zien. Kom maar op, zou ik zeggen. Nu al zin in!